Hayat şunu yapar.
Önce hiç beklenmedik bir anda karşıma bir arkadaşımı çıkarıverir.
Bir anda onu bana ısındırıverir,tüm dertlerini dinlettiriverir.
ve sonradan..
Dertlerine benim öğüt vermemi sağlattırıverir.
( Hayat nabıyon sen bu kıza böyle?demekte özgürsünüz canlar )
Arkadaşımı dinlerim öğüdümü veririm.Hiç gecikmez aynısı da başıma geliverir.
Benim olayım bu nokta.
kalbini dinlemek en iyisi, sonunda üzülmek bile olsa. sonra yıllarca kalbimi dinlese miydim demekten iyidir.
YanıtlaSilöğüt vermeyi de sevmem ya, nacizane fikrimi söyledim diyelim :) en önemlisi sen ve senin fikirlerin tabiki.
Haklısınız aslında.. yıllar sonra arkasına dönüp bakmış ve pişman bir insandan daha üzücü ne vardır ki :( doğru olan budur belkide... teşekkürler güzel yorumun için..
Silrica ederim :)
YanıtlaSilkalbimi dinledim ve yine üzüldüm. :(
Silblogunu çok beğendim :))
YanıtlaSilçok teşekkürler mutlu ettin beni ^.^
Sil